Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/151

człowieka, ruszył w stronę luki i zszedł w głąb gaty.
 Bill odprowadził go ręką, wciąż wyciągniętą przed siebie, i zszedł za nim do wnętrza gaty. Posłyszano łomotanie się rozjuszonych zwierząt, w chwilę zaś później ujrzano Billa, wstępującego zpowrotem na pokład.
 — Możecie zejść — zwrócił się do osłupiałej jeszcze załogi. — Tygrysica już powróciła do klatki.
 Udał się na rufę, odsunął lukę i przywołał kapitana Hilla, który niezwłocznie w towarzystwie Anny pospieszył na pokład.
 — A gdzie dzicy? — zapytał Amerykanin, widząc, że pokład jest pusty.
 — Uciekli! — odpowiedział Bill spokojnie.
 — Wypuściłeś tygrysy?
 — Jeden wystarczył, by wypłoszyć ludożerców.
 — Dziękuję ci, Billu, za wszystko coś uczynił. Gdyby nie ty, okręt mój byłby już w tej chwili zgubiony, a my wszyscy bylibyśmy więźniami.
 — Wyście mnie ocalili, a ja was — odpowiedział głucho rozbitek. — Teraz ani ja nie jestem wam nic winien ani wy mnie. Skwitowaliśmy się!
 Kapitan Hill przyjrzał mu się ze zdziwieniem.
 — Nacóż te słowa, Billu? — spytał go głosem karcącym.
 — Nie lubię być niczyim dłużnikiem — odpowiedział Bill dobitnie.
 — Harda z ciebie sztuka, Billu.