Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/152

 Rozbitek potrząsnął głową i zmarszczył czoło.
 — Nie — ozwał się. — Przyjdzie czas, że pan dowie się o przyczynie.
 Wykręcił się na pięcie, rzuciwszy przenikliwe spojrzenie w stronę Anny, i oddalił się z sardonicznym uśmiechem na wargach i z posępnym marsem na czole.
 — Cóż to za dziwak!… — zauważyła miss Anna.
 — Nigdy nie zdołam go zrozumieć, Anno — rzekł kapitan Hill. — W każdym razie jego słowa wywarły na mnie przykre wrażenie… Ale nie myślmy już o tem.
 Machnął ręką, jakby chciał odegnać jakąś myśl niemiłą, i zbliżył się ku marynarzom, schodzącym właśnie z masztów.
 — Ilu straciliśmy ludzi? — zagadnął Asthora.
 — Sześciu, i to najdzielniejszych, panie kapitanie.
 — Wszyscy z naszej załogi? — zapytał kapitan z westchnieniem.
 — Tak jest, na nasze nieszczęście, panie kapitanie. Los jakby wyraźnie sprzyjał rozbitkom, gdyż żaden z nich nie odniósł nawet najlżejszej rany. Mówiąc nawiasem, jakie też pan ma zdanie o tych ludziach?
 — Mam ich za ludzi uczciwych i biedaków — odrzekł kapitan. — Ale…
 — Czy ma pan jakie podejrzenia?
 — Na ich rękach i nogach zauważyłem sine Pręgi, które mi dają dużo do myślenia, mój stary