Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/157

 — Do Australji! — wykrzyknął rozbitek, marszcząc czoło i wykrzywiając twarz.
 — Nie podoba ci się? — spytał kapitan Hill, którego baczności nie uszedł ów gest niezadowolenia.
 — Nie, panie kapitanie — odparł żywo Mac Bjorn.
 — Jeżeliby ci jednak to nie dogadzało, możemy wysadzić cię na wyspie Norfolk, gdzie i tak musimy zatrzymać się na parę godzin — dodał kapitan, przyglądając się uważnie rozbitkowi.
 Posłyszawszy nazwę tej wyspy strasznej, która była miejscem zesłania skazańców angielskich, Mac Bjorn wzdrygnął się, a blada jego twarz pokryła się sinością.
 — Nie, nie! — zawołał. — Pobyt na tej wyspie jest zgoła niemiły. Wolałbym wylądować na wyspie, zamieszkanej przez dzikusów.
 — A więc pojedziecie do Melbourne.
 — W braku czegoś lepszego można jechać i do Australji. Może tam znajdę jakiś okręt, który mnie przewiezie do ojczyzny.
 — Czy już dawno jej nie widziałeś?
 — Sześć lat, panie kapitanie — odpowiedział rozbitek, a czoło mu się schmurzyło.
 — Pewnie gorąco tęsknisz do jej widoku. Czy masz tam kogo? Może żonę?
 Mac Bjorn spojrzał na kapitana, udającego spokój kamienny; w oczach jego zalśnił błysk krwawy.