Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/159

 — Nie, Anno! bodaj on nigdy nie był postawił nogi na moim okręcie!
 — Dlaczegóż to?
 — Cicho, córuchno. W tej chwili nie mogę ci jeszcze tego wyjaśnić.
 — I czemuż to, panie kapitanie? — zapytał jakiś głos.
 Kapitan się obrócił i znalazł się oko w oko z Billem, który coraz to blednąc, wpijał w niego dwie płonące źrenice.
 — Co tu robisz? — spytał Amerykanin, ściągając brew. — Może mnie szpiegujesz?
 — Nie, kapitanie — odpowiedział Bill, starając się nadać sobie wyraz spokojny. — Zaszedłem w tę stronę, by lepiej przyjrzeć się ruchom dzikusów na wyspie, i mimowoli posłyszałem pańskie słowa, które sprawiły mi wielką przykrość. Czy pan miał choć raz powód do użalania się na tego rozbitka, począwszy od dnia, kiedy wyciągnęliście go napół żywego z rozhukanego oceanu?
 — Nie… owszem, dwa razy powinienem był ci podziękować.
 — Skądże więc słowa tak surowe?
 — Nie mogę ci tego teraz tłumaczyć.
 — Czegóż pan się obawia? Jeżeli ja i moi towarzysze przeszkadzamy panu na pokładzie tego okrętu, proszę wysadzić nas na brzeg pierwszej napotkanej wyspy.
 — Pomyślę nad tem; wszystko będzie zależało od waszego sprawowania.