Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/16

rucznik Collin, który utkwiwszy oczy w busoli, dzierżył mocno koło sterowe, drgnął znów i odezwał się:
 — Ktoś wpadł w morze. Jack, nie słyszałeś krzyku?
 — Nie! — odparł czatownik.
 — Jednakże tym razem nie myliłem się na pewno!
 — Gdyby jaki człowiek spadł z „Nowej Georgji“, ludzie z kwatery niewątpliwie spostrzegliby to natychmiast.
 — A więc?
 — Może to jakiś nowy gatunek ryby pojawił się na naszych wodach?
 — Nie wiem o żadnej rybie na oceanie Spokojnym, któraby mogła wydawać głos podobny.
 — Może to jakiś rozbitek?
 — Rozbitek? Tu, o dwieście mil od Nowej Zelandji? Czy przed zachodem słońca zauważyłeś jaki statek?
 — Nie widziałem żadnego — odrzekł czatownik.
 — Pomocy!
 — Do kroćset djabłów! — krzyknął porucznik, przygryzając rudawe długie wąsy, zdobiące mu twarz ogorzałą od wichrów morskich i podzwrotnikowych upałów. — Jakiś człowiek płynie za naszym statkiem.
 — Tak, to prawda, panie Collin… Ja również ten krzyk posłyszałem.
 — Asthor!…