Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/17

 Stary marynarz z długą szpakowatą brodą, którego przysadzista postać znamionowała niezwykłą siłę fizyczną, przeszedł kaczym chodem przez pomost okrętowy i zbliżył się do porucznika.
 — Jestem, panie poruczniku — zameldował się wilk morski.
 — Gdzie kapitan?
 — Na przodzie okrętu.
 — Słyszałeś krzyk?
 — Tak jest. Dochodził od morza.
 — Bierz ster i prowadź statek.
 Porucznik Collin odszedł od steru i, chwytając się lin, burtów i innych sprzętów, chroniących okręt od niszczycielskiego naporu fal morskich, które co pewien czas z hukiem przeraźliwym wdzierały się na pokład, zaszedł aż na przód okrętu. Stał tam człowiek barczysty a muskularny, głosem donośnym wydający rozkazy gromadce marynarzy, którzy usiłowali rozwinąć fokżagiel, miotany bezustannie wichurą.
 — Panie kapitanie! — ozwał się Collin.
 — Czego pan sobie życzy, panie poruczniku? — spytał olbrzym, zwróciwszy się ku przybyłemu.
 — Jakiś rozbitek znajduje się na naszych wodach. Słyszałem dwukrotnie wołanie o pomoc.
 — Kiedy?
 — Przed chwilą.
 — Rozbitek?… tutaj? Nie tracić czasu! Czem prędzej zwrot wtył! Córka moja nigdyby mi nie przebaczyła, gdybym nie uratował nieszczęśliwego marynarza.