Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/171

później usadowił się na parapecie bakortu, przyglądając się z głęboką uwagą morzu, które rozciągało się przed oczyma, lśniące jak zwierciadło.
 Gdy kapitan Hill ukazał się na pomoście, rozbitek tak był jeszcze pogrążony w obserwacji, iż nie spostrzegł, jak Asthor zbliża się do komendanta.
 — Co nowego? — zagadnął kapitan, widząc, iż stary marynarz zbliża się doń z miną tajemniczą.
 — Nic wesołego, panie kapitanie — odpowiedział Asthor.
 Czoło kapitana zasępiło się.
 — Co chciałeś mi powiedzieć? — zapytał.
 — Melduję, że na „Nowej Georgji“ coś się święci — odpowiedział sternik.
 — A co takiego?
 — Nie wiem, panie kapitanie: niewątpliwie jednak szykuje się przeciw nam jakiś spisek.
 — Z czyjejże strony? Czyżby ze strony mej załogi?
 — Nie, dzięki Bogu! Nasza załoga jest wierna; tu chodzi o rozbitków.
 — Co takiego? śmieliżby oni?…
 — Tak jest, panie kapitanie. Zeszłej nocy przyłapałem ich na tajemniczej naradzie na dnie okrętu tuż przed klatkami tygrysów.
 — Czy chcesz mnie przestraszyć, mój stary? — zapytał kapitan głosem zmienionym.
 — Byłoby to rzeczą niepotrzebną; powiadam, żem widział… i basta.