Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/175

 — Nie, drabie — odpowiedział kapitan z wściekłością. — Nie należę do tych ludzi, co zajmują się mordowaniem bliźnich, w każdym razie udaremnię twe zabiegi, któreby mogły przynieść szkodę mnie, mojej córce i mojej załodze.
 — A potem? — zapytał rozbitek z jednaką zawsze ironją.
 — Potem każę ci wyliczyć dwadzieścia plag harapem, ażebyś się nauczył szanować najpierw swych wybawców, a następnie swych zwierzchników.
 — Spróbuj pan!
 — Nie wierzysz mi?
 — Nie wierzę!
 — Do mnie, marynarze!
 Siedmiu lub ośmiu marynarzy rzuciło się na zuchwałego draba, obezwładniając go.
 W tejże chwili ukazała się na mostku Anna.
 — Ojcze! — zawołała, biegnąc naprzeciw kapitana, który trzymał w ręce pistolet, gotów każdej chwili do wystrzału w stronę kamratów Billa.
 — Wielki Boże, cóż to się dzieje? — Uchodź stąd, Anno! — rozkazał kapitan. — Te sprawy do ciebie nie należą.
 — Ale czemu ten człowiek?…
 — Tego draba musimy ukarać…
 — Co?… Billa ukarać?… jego, który nas ocalił od ludożerców?
 — I który obecnie zagraża mojemu okrętowi i twojemu życiu, Anno!
 — To niemożliwe, ojczulku!