Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/180

się zasklepią, wymiar kary rozpoczyna się na nowo.
 Bill, który podawał się za marynarza angielskiego, powinien był wiedzieć o srogości tej kary; jednakże niegodziwiec ten miał chyba niezmożoną siłę i niezwykłą odwagę, gdyż spokojnie przyglądał się Asthorowi, który podchodził ku niemu, wymachując ze świstem dziewięcioma rzemykami z twardej skóry.
 — Obnażcie mu plecy — ozwał się stary marynarz.
 Na ten rozkaz rozbitek zerwał się z miejsca i usiłował odepchnąć trzymających go marynarzy, wykrzykując chrapliwym głosem:
 — O, nie! na to nie pozwolę!
 — A to czemu? — zapytał kapitan Hill, w którego umyśle zrodziło się podejrzenie.
 — To zbyteczne.
 — Może kryjesz coś na plecach?
 Rozbitek rzucił na kapitana dzikie spojrzenie i próbował rozpaczliwym wysiłkiem wstać na równe nogi, jednakże marynarze trzymali go silnie.
 — Mówię, że nie zedrzecie ze mnie ubrania! — wrzasnął z wściekłością Bill.
 — Jedno słowo, panie kapitanie — ozwał się głos jakiś.
 Kapitan obrócił się i ujrzał przed sobą chudego Mac Bjorna, który wśliznął się pomiędzy marynarzy, ustawionych dokoła grotmasztu celem czuwania nad resztą rozbitków.