Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/193

 — Bądź zdrowa, „Nowa Georgjo!“ — rzekł sternik. — Zgubionaś już na wieki!
 Wrócili pospiesznie na pokład, odprowadzani coraz to donośniejszym rykiem tygrysów, odurzonych i rozwścieczonych bliskością nowego pożaru.
 — Anno! — ozwał się kapitan, ściskając córkę. — wszystko stracone i nie pozostało nic innego jak opuścić ten okręt nieszczęsny.
 — Więc niema już żadnej nadziei? — spytała dzieweczka ze łzami w oczach.
 — Żadnej. Ja tu wydam wszelkie potrzebne rozporządzenia, ty zaś zajdź do mojej kajuty, zabierz mapę okrętową, pieniądze oraz inne cenności i powracaj do mnie co rychlej.
 — Dobrze, ojczulku.
 Gdy Anna schodziła do kwatery rufnej, kapitan ogłosił:
 — Porzucić pompy i zabrać zapasy żywności, ile kto znajdzie pod ręką!
 — Czy opuszczamy okręt? — zaczęli pytać marynarze.
 — Tak, druhowie — odparł kapitan głosem wzruszonym. — „Nowa Georgja“ już stracona!
 — Spieszmy się — ozwał się Asthor. — Grotmaszt lada chwila może zwalić się nam na głowy.
 — Pójdźmy zobaczyć, czy nie da się wyratować czegoś z szafarni! — zawołał Bill, zwracając się ku rozbitkom.
 — Czy chcesz się spalić? — zapytał go Asthor. — Tam w głębi okrętu jest porządnie gorąco.