Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/196

 — Och, łotry, kajdaniarze!…
 — Tak! to oni otworzyli klatki — odpowiedział stary marynarz, zapłakany narówni z kapitanem.
 — Ach, zdrajcy! serce wam wydrę z piersi! — z głęboką nienawiścią wykrzyknął Amerykanin. — Asthor, czy nie widzisz nikogo na grotmaszcie?
 — Owszem, skroś dymu widzę dwóch ludzi, przyczepionych do szlągu — odpowiedział Grinnell.
 — A inni?
 — Pastwią się nad nimi tygrysy — odparł Asthor posępnym głosem. — Przekleństwo na tych łotrów!
 — A Anna?
 — Niech się pan o nią nie lęka! — odpowiedział Grinnell. — Widzę, że luka rufna jest silnie zamknięta.
 — A była wpierw otwarta?
 — Tak jest! Jestem tego pewny, panie kapitanie.
 — Zatem Anna ją zamknęła?
 — Tak, nikt inny tego nie mógł zrobić tylko miss… Pewno w chwili alarmu zamierzała wyjść na pokład i spostrzegła się wporę.
 — Psst!
 — Jakieś krzyki! — zawołał Asthor, drgnąwszy.
 — Tak!… od strony kwatery rufnej… O moja Anno!
 — Słyszę głos Billa! — oznajmił Grinnell.