Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/199

samowity działał nawet na zwierzęta i przejmował je dreszczem…
 Uczyniwszy gest groźny, zaczął cofać się ku rufie. Chwiejnym krokiem, zataczając się, wszedł na pokład tylny, nie tracąc z oczu dwunastu tygrysów, które postępowały za nim zwolna, jakby je ciągnęła jakaś siła tajemnicza; oparł się o klamburtę i spojrzał na ocean, wołając:
 — Podjeżdżaj, Mac Bjorn!
 — Billu! Niegodziwy Billu! — wrzasnął kapitan.
 Rozbitek podniósł głowę.
 — A, to pan, panie kapitanie! — odpowiedział głosem ochrypłym. — Słowo marynarskie, bardzo się cieszę, iż widzę pana żywym.
 — Coś ty zrobił z moją córką Anną?
 — Z Anną! — wykrzyknął rozbitek głosem ponurym. — Ależ mnie ona kropnęła… i jak tęgo!… bodajby ją!
 — Giń, psie! — krzyknął kapitan, wyrywając pistolet z za pasa Asthora.
 Wycelował w zbrodniarza, ale ręka trzęsła mu się tak silnie ze wzruszenia i wściekłości, że strzał nie mógł trafić do celu.
 — Teraz na mnie kolej! — zawołał stary Asthor, wyrywając kapitanowi broń z ręki.
 Zmierzył się i wypalił. Bill wrzasnął przeraźliwie i runął z parapetu w morze.
 — Do stu kartaczy! — krzyknął ktoś, w kim rozpoznano głos Mac Bjorna. — Te ptaki morskie