Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/200

zadziobały mego druha! Na morze, towarzysze!… Niech ich tam djabeł usmaży w smole!
 Pod rufą okrętu rozległy się jakieś głuche uderzenia, jakgdyby ci opryszkowie zatapiali coś w morzu; prawdopodobnie uległa temu losowi jedna z szalup. Mac Bjorn znajdował się przy sterze, Bill zaś spoczywał na burtnicy, nieruchomy, jakby nieżywy. Pozostali wzięli się do wioseł, wprawiając łódź w ruch szybki. Przecięli strefę, oświeconą pożarem, poczem zniknęli w ciemnościach.
 W oddali posłyszano jeszcze drwiący głos chudzielca:
 — Życzymy powodzenia, panie kapitanie!
 I już nic więcej…
 — Uciekli! — zawołał kapitan głosem rozdartym.
 — Tak! — odpowiedział Asthor — i zatopili nam drugą szalupę. Ale Bill może już nie żyje.
 — A Anna?… Żyje czy nie żyje?
 — Miejmy nadzieję, że żyje — odpowiedzieli obaj marynarze.
 — A jeżeli Bill… o, Boże!… jeżeli ją zabił?
 — To niemożliwe, kapitanie! Ona miała broń przy sobie, a jeżeli Bill został ranny, to musiała się dobrze bronić.
 — Och, cóż za okropna sytuacja! — zawołał z płaczem nieszczęśliwy kapitan. — Gdybym przynajmniej mógł zejść na dół i…
 — Cyt, panie kapitanie — ozwał się Grinnell.