Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/201

 — Czyś co usłyszał? — spytał kapitan, pochwyciwszy go silnie za ramię.
 — Posłyszałem głos miss Anny.
 — Ach, Grinnell, nie łudź mnie, proszę!
 — Psst! — ozwał się Asthor. — Tak… nie mylę się… Grinnell dobrze słyszał… Proszę słuchać, panie kapitanie…
 Z kwatery rufnej ozwał się dość wyraźny głos, nawołujący:
 — Ojczulku, gdzie jesteś?
 — Anna! — huknął kapitan głosem potężnym.
 — To ty ojczulku? — zapytała dzieweczka.
 — Tak, to ja, Anno!
 — Zdrów?
 — Tak jest, zdrów… a ty?
 — Jestem zamknięta w swojej kajucie.
 — Nie jesteś ranna?
 — Nie, ojczulku. Czy sam jesteś?
 — Nie, jest nas pięciu.
 — A Asthor?
 — Żyję, dzięki Bogu, miss — zawołał stary marynarz.
 — A inni?
 — Zginęli — odpowiedział kapitan.
 — A rozbitkowie?
 — Uciekli nikczemnicy!
 — Czy i Bill?
 — Zdaje mi się, że już nie żyje.
 — Ukradł wszystkie klejnoty!
 — Ale już nie żyje!
 — A próbował i mnie porwać.