Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/202

 — Aha! — krzyknął kapitan. — Teraz rozumiem całą tę piekielną robotę. Ten zbrodniarz kochał moją córkę!
 — Czy tygrysy są jeszcze na pokładzie? — spytała Anna.
 — Tak, wciąż jeszcze!
 — Nie możecie zejść?
 — Jesteśmy na masztach, brak nam nabojów.
 — Czy „Nowa Georgja“ jeszcze się pali?
 — Tak… ale… Hej, Asthor, czy ci się nie zdaje, jakoby dym się zmniejszał?
 — Tak, tak — potwierdził stary marynarz — teraz poznaję wyraźnie dwóch ludzi, siedzących na grotmaszcie… przedtem zasłaniał ich ogień.
 — A któż tam?
 — Fulton i Mariland.
 — Cóżby to było za szczęście, gdyby ogień zgasnął!
 — Nie możemy jednak zejść w tej chwili — odpowiedział sternik. — Póki tygrysy hasają po pokładzie, nikt nie może nogi tam postawić.
 — Wiem o tem.
 — Gdyby je można powystrzelać!
 — Nasze pistolety są nienabite.
 — Mam pewną myśl — zawołał sternik. — Gdyby miss Anna mogła nam pomóc!
 — W jakiż sposób?
 — Miss! — zawołał sternik. — Czy pani ma w kajucie strzelby i amunicję?
 W parę chwil później Anna odpowiedziała:
 — W saloniku są trzy karabiny.