Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/203

 — Czy pani może je zabrać?
 — Czy wszystkie tygrysy są na pokładzie?
 — Tak — odpowiedział kapitan.
 — Czy mogę spróbować wyjść z kajuty?
 Kapitan zawahał się z odpowiedzią. A gdyby w chwili, kiedyby dzielna dziewczyna opuszczała kajutę, jeden z tygrysów wdarł się niespodzianie do kwatery rufnej, której drzwi Bill zostawił otwarte.
 Ta myśl sparaliżowała na chwilę język ojca.
 — Anno, córko moja kochana! — zawołał — nie waż mi się na podobną lekkomyślność!
 — Jest to konieczne dla waszego i mojego ocalenia — odparła stanowczym głosem dziewczyna.
 — Ależ tygrysy mogą zajść ci drogę!
 — W dziesięć sekund się uwinę. Jakże więc dostarczyć mam tej broni?
 — Powiem pani później — odpowiedział Asthor.
 — Uważajcie na tygrysy, a gdyby który zbliżał się do rufy, dajcie mi hasło potrójnym okrzykiem.
 — Niech ci Bóg pomoże, dzielna córko! — zawołał kapitan głosem wzruszonym.
 — Niech pani zaczeka chwilę — zawołał Grinnell.
 Wydobył z za pasa nóż marynarski i trzema cięciami oderwał gruby bosak z wierzchołka szlągu.
 — Oto pocisk, który z łatwością rozbije czaszkę tygrysa — odezwał się — Pierwszy, który się zbliży do rufy, poczuje jego ciężar.