Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/205

 — Tak jest — odpowiedział kapitan, którego czoło perliło się zimnym potem.
 Tygrys przez dłuższą chwilę stał w miejscu nieruchomo, przyglądając się wciąż drzwiom kwatery lśniącemi oczyma, poczem w milczeniu ruszył ku rufie, lecz jakby niezdecydowanym krokiem.
 — Anno!… Anno!… tygrys! — krzyknął kapitan.
 Grinnell podniósł ciężki bosak i rzucił w stronę tygrysa. Ten w wielkim podskoku umknął w stronę galardy.
 Na rufie rozległ się głuchy łoskot, jakgdyby ktoś silnie zatrzasnął drzwiami, następnie zaś usłyszano triumfujący głos Anny:
 — Ojczulku, jesteśmy ocaleni!
 — Czy masz broń?
 — Tak!
 — Zatarasuj drzwi!
 — Już zatarasowane.
 — A teraz na ciebie kolej — odezwał się kapitan do Asthora.
 — Miss! — zawołał stary sternik. — Czy pani znajduje się w swojej kajucie czy w kajucie pana kapitana?
 — W swojej — odpowiedziała Anna.
 — W którą stronę wychodzi okno kajuty?
 — W stronę bakortu, ku sterowi.
 — Czy pani potrafi chwycić linę, jeżeli ją rzucę w stronę steru?
 — Spodziewam się.
 — A więc uwaga!