Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/213

gła dzielna dziewczyna, rzucając się w objęcia ojca.
 — Moja Anno! — zawołał kapitan, przyciskając ją do piersi. — Ach, jakże drżałem o ciebie!
 — A jak ja drżałam o was wszystkich! — odpowiedziała dzieweczka, płacząc z radości. — Więc jesteśmy ocaleni?
 — Tak… niebu niech będą dzięki!
 — A tygrysy?
 — Wszystkie pozabijane.
 — A pożar?
 — Przygasa! — zawołał sternik, nadbiegając ku nim.
 — Przygasa? — wykrzyknęli kapitan i Anna.
 — Tak — odpowiedział stary marynarz. — Pali się jedynie stos rumowisk, lecz łatwo możemy ten ogień stłumić.
 — Przecie to cud! — zawołał kapitan.
 — Tak i ja sądzę — odpowiedział Asthor.
 — A rozbitkowie? — spytała Anna.
 — Uciekli wczoraj wieczorem, a teraz pewno są dość daleko — odpowiedział kapitan — lecz serce mi mówi, że kiedyś jeszcze się z nimi spotkam, a wtedy biada im!
 — Zabiliście Billa?
 — Asthor strzelił do niego z pistoletu… a łotr stoczył się z burty w morze. Gdy ci niegodziwcy opuszczali „Nową Georgję“, nie dawał znaku życia.
 — Potwór! — krzyknęła Anna.