Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/215

łam drzwi, zatarasowując je stołem. Bill wydał okrzyk boleści, poczem oddalił się, klnąc szkaradnie. Domyśliłam się, że odniósł ranę, bo zataczał się i przystawał na schodach.
 — Nikczemnik! — zawołał kapitan — teraz wszystko rozumiem… on cię kochał!… Tak, przypominam sobie, że przyglądał ci się zawsze dziwnym wzrokiem i chodził wciąż za tobą po pokładzie… Zamierzał ukraść mi okręt i ciebie… Cóż za piekielne zamysły! o Boże!
 — Jak sądzisz, kto są ci ludzie?
 — Przestępcy, Anno, którzy zbiegli z więzienia na wyspie Norfolk! Przeklęty niech będzie dzień, kiedy wyratowałem tego łotra z fal wzburzonego oceanu! Ładna mi wdzięczność!… A le teraz nie wspominajmy już o tem… pomyślmy o własnym losie… Asthor!
 Sternik, który właśnie brał się do pompy, przybiegł żwawo.
 — Czy na dnie okrętu wiele jest dymu? — zapytał go kapitan.
 — Nie, panie kapitanie.
 — Czy można zejść?
 — Tak jest.
 — A więc chodźmy zobaczyć.
 Zeszli z pokładu i wstąpili na schody, wiodące do głównej komory.
 Z szafami dobywały się raz po raz obłoki dymu, nie był on jednak gęsty ni gryzący. I z dna okrętu płynął prąd znacznie słabszy niż przedtem.