Wyspa Tanna jest jedną z najpiękniejszych i najbardziej malowniczych w grupie Nowych Hebrydów. Wysunięta pomiędzy niemi najdalej na północ, jest jednak, a przynajmniej była naówczas, najlepiej znana Europejczykom. Odwiedzał ją już w r. 1606 żeglarz Quiros, następnie w r. 1768 podróżnik Bougainville, a później Cook.
Wyspa ta jest pochodzenia wulkanicznego, a podług obliczeń geografów ma zaledwie siedem mil długości i trzy mile szerokości. Po większej części górzysta, pokryta jest gęstemi lasami; znajduje się na niej wulkan wiecznie czynny, wiele ciepłych źródeł oraz szczelin, z których wydobywają się wyziewy siarczane.
Uchodzi za jedną z najżyźniejszych w całym archipelagu, chociaż jej gleba składa się z różnych gatunków lawy, z warstwic gliniastych i iłowatych, ziemi trójzmiennej oraz pokładów siarki. Jej góry wznoszą się amfiteatralnie, darząc ten skrawek ziemi, zagubiony wśród oceanu Wielkiego, widokiem nietylko uroczym, ale i zaciekawiającym.
Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/228
Ta strona została przepisana.
Rozdział XXI
Rozbicie.
