Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/239

odgadnąć ich znaczenie, również wysunął się wprzód i ozwał się niespodziewanie:
 — Sir!
 — Słuchajcie ludzie! — zawołał sternik przejęty zdumieniem. — Ten dzikus umie po angielsku! Słyszałeś, Grinnell? On mi mówi per „panie“!
 — A więc to dzikus cywilizowany?
 — Zaraz się dowiemy! — odrzekł sternik, poczerń zwrócił się do tubylca: — Chcesz pójść z nami?
 Krajowiec chwilę jakby zastanawiał się nad znaczeniem tego zapytania, poczem odpowiedział po angielsku:
 — Yes, sir!
 Zatknął za pas siekierę kamienną i przewiesił sobie łuk przez plecy, jakgdyby dwoma temi gestami chciał uspokoić marynarzy, podniósł zabitego kagu i podszedłszy do sternika, otarł się nosem o jego nos.
 — Co to takiego? — zapytał Grinnell.
 — To oznaka przyjaźni — odpowiedział Asthor. — Chodź ze mną, miły dzikusie, a poczęstuję cię wspaniałem śniadaniem.
 Obładowali się owocami i we trzech ruszyli w drogę. Grinnell, z natury podejrzliwy, szedł ztyłu za wyspiarzem, by udaremnić jakikolwiek podstęp z jego strony.
 Przekroczywszy krawędź lasu, w parę minut dotarli do obozowiska, gdzie oczekiwał ich kapitan,