Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/243

 — Zaraz się dowiemy — rzekł kapitan. — Siedźcie cicho i pozwólcie mi porozmawiać z tym człowiekiem.
 — Dobrze, dobrze! — zawołali wszyscy.
 — Koture — ozwał się kapitan, zwracając się do dzikusa, który jakoby z głębokiem zainteresowaniem przysłuchiwał się ich rozmowie, starając się zrozumieć sens ich słów. — Czy mój biały krewniak jest młody czy stary?
 — Młody — odpowiedział wyspiarz.
 — Czy ma brodę?
 — Tak, ma brodę o barwie błyszczącego metalu.
 — Chciałeś powiedzieć, że jest blondynem? A czy dawno wylądował on na tej wyspie?
 Koture myślał przez chwilę, poczem dwukrotnie pokazał dziesięć palców.
 — Dwadzieścia dni — rzekł kapitan — a więc tym człowiekiem białym nie jest żaden ze skazańców.
 — To rzecz jasna — odpowiedział Asthor — bo oni dopiero przed kilkoma dniami opuścili nasz okręt. Ale kto to może być?
 — Pewno jakiś rozbitek — odpowiedziała Anna.
 — Koture — zaczął znów kapitan — w jaki sposób ten człowiek dostał się na waszą wyspę?
 — Został znaleziony na morzu niedaleko stąd przez kilku moich przyjaciół — odpowiedział wyspiarz.
 — I obraliście go królem?