Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/251

 — Tak jest, panie Collin, uratowaliśmy ich kosztem wielkich niebezpieczeństw, odpierając atak ludożerców, a oni odpłacili się nam zdradą, wypuszczając na nas tygrysy i podpalając nasz okręt.
 — Nędznicy!… I uciekli?… Ale dokąd?
 — Nie wiemy. Wsiedli do wielkiej szalupy, gdy my schroniliśmy się na maszty, by uniknąć kłów tygrysich.
 — A gdzie się znajduje obecnie „Nowa Georgja“?
 — Ugrzęzła na mieliźnie, o jakie osiem mil stąd.
 — Aha! — zawołał Collin. — zatem moi podwładni nie przynieśli mi mylnych wiadomości!
 — Więc był pan zawiadomiony o naszem przybyciu? — zapytał kapitan.
 — Tak, jeden z moich najwierniejszych poddanych meldował mi dziś rano, że w północnej części wyspy widział kręcących się białych ludzi.
 — W stronie północnej? — wykrzyknęli jednogłośnie kapitan i Asthor. — W południowej, chciał pan powiedzieć.
 — Ależ nie, w północnej — upierał się Collin.
 — To niemożliwe! — zawołali rozbitkowie. — „Nowa Georgja“ osiadła w południowej stronie wyspy.
 — Ależ mój dzikus nie mógł się mylić, bo wybrał się na wybrzeże północne na poszukiwanie raków-złodziei!
 — Zatem wylądowali tu chyba i inni biali ludzie.