Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/258

 — Czy mają łódź?
 — Widziałem na strądzie szczątki dość wielkiego czółna.
 — A co robili ci ludzie?
 — Zrąbali wielkie drzewo i żłobili je, by sporządzić z niego łódkę.
 — Czy są uzbrojeni?
 — Widziałem, że mają owe kije, które miotają ogień i wydają huk podobny do huku wulkanu.
 — Czy mógłbyś doprowadzić nas do ich jaskini tak, by nas nie spostrzegli?
 — Choćby i zaraz — odpowiedział Paowang. — Czy ci ludzie są twoimi krewnymi?
 — Nie! To moi nieprzyjaciele.
 — A więc ich zjemy — oznajmił groźny ludożerca.
 — Zobaczymy — odpowiedział Collin.
 — Niema teraz żadnej wątpliwości: to zesłańcy! — zawołał kapitan, gdy mu przetłumaczono tę rozmowę. — Ów człowiek ranny — to Bill, a reszta to jego towarzysze. Spytajcie krajowca, czy widział człowieka chudego i wysokiej postawy?
 Collin zadał pytanie Paowangowi.
 — Tak — odpowiedział krajowiec — widziałem człowieka chudego jak rak-złodziej; wydał mi się on wodzem tej zgrai.
 — To Mac Bjorn — wyjaśnił kapitan — zastępca Billa. Nareszcie nadszedł dzień zapłaty. Asthor! z marynarzami i eskortą tubylców udasz się na strąd i zawieziesz tam armatkę, strzelby