Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/267

wpatrując się weń oczyma szeroko rozwartemi jak u warjata.
 — Umarli wracają? — wyjąkał.
 — Tak… żeby was wszystkich powywieszać!
 — I czego sobie życzycie? — spytał łotr blady jak trup.
 — Powywieszać was wszystkich! — odpowiedzieli rozbitkowie, wychodząc z krzaków.
 — Wpierw powinniście spytać nas o pozwolenie — odezwał się jakiś głos zuchwały.
 Przed jaskinią ukazał się Mac Bjorn, wstrętny zastępca Billa, i śmiejąc się bezczelnie, przyglądał się niedobitkom pożogi i strasznej napaści tygrysów.
 — Do kroćset piorunów! — mówił dalej. Niema co mówić! Twardą pan masz skórę, panie kapitanie, iż znalazłeś się tu żywy i zdrowy, ale zapewniam pana, że i nasza skóra jest twarda i po wróz konopny, na którym nas chcecie powiesić, nie został jeszcze upleciony. A teraz cofnij się, Brown, i strzeż się kulek.
 Sternik i Fulton rozwścieczeni bezczelnością i uszczypliwością tego draba, otworzyli ogień, lecz zesłaniec jednym skokiem schronił się do jaskini, a tuż za nim podążył tamże Brown.
 — Dostaniemy was, bądźcie tego pewni! krzyknął Collin. — A teraz, na stanowiska bojowe!
 Z jaskini zagrzmiały cztery strzelby, lecz kapitan i porucznik mieli już czas schronić się za pniami bananów. Dzicy, słysząc tę strzelaninę, podnieśli wrzask przeraźliwy i odpowiedzieli