Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/274

i O’Donnell, przeszyci dzidami krajowców. Piąty, Welker, rzęził, oparty o ścianę jaskini.
 — A inni? — zapytał Collin, wodząc wokoło bystrym wzrokiem.
 — Dickens padł przed jaskinią — odpowiedział Asthor.
 — A Bill i Mac Bjorn? — spytał kapitan.
 — Nie widać ich, do kroćset masztów! — zawołał sternik, zaciskając pięści.
 — Ależ nie mogli uciec — zauważył Collin.
 — Welker — ozwał się kapitan, podchodząc do rannego zesłańca.
 Drab, posłyszawszy swoje nazwisko, otworzył oczy i, widząc stojącego przed nim Hilla, wymamrotał:
 — Powiesisz pan nieboszczyka, panie kapitanie.
 — Gdzie Bill i Mac Bjorn?
 W oczach konającego błysnął ogień nienawiści.
 — Podli!… — zawołał. — Oni… nas… o… pu… ści… li… zdra… dzili!…
 — Ale jakimże sposobem?
 — Tam… tam… — wybełkotał Welker, wskazując głąb jaskini. — U… ciekli!…
 — Jeszcze jedno słowo — odezwał się kapitan. — Kto wy jesteście?
 Blady uśmiech wykwitł na wargach Welkera.
 — Już… u… mie… ram — wymówił z trudnością. — Mogę… po… wiedzieć… je… steśmy… ze… słań… cami… z wyspy Nor…