Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/276

 — Odkryłem ich ślady, wodzu.
 — Dokąd zmierzają?
 — Tam wgórę po zboczu.
 — Czy potrafiłbyś ich wytropić?
 — Tak i nie pomyliłbym się ani razu.
 — A więc chodźmy! Niech dziesięciu wojowników podąży za nami.
 Collin przywołał dziesięciu wojowników i jął postępować za Paowangiem. Wślad za nimi poszli trzej marynarze, oraz kapitan i Asthor.
 Odciski stóp, które widać było tu i owdzie na trawie, oraz wyłomy poczynione miejscami wśród zarośli przez zbiegów, doprowadziły pościg aż na drugie zbocze górskiego grzbietu. Gdy doszli do podnóża, Paowang zatrzymał się niezdecydowany.
 — Zgubiłeś ślad? — zapytał Collin.
 — Nie, ale ślady idą zpowrotem.
 — To niemożliwe.
 — Przecież się nie mylę.
 — Ależ myśmy ich nie spotkali!
 Paowang nic na to nie odpowiedział. Przyglądał się uważnie zaroślom i jakby się dręczył jakąś skrytą myślą.
 — Zaczekaj tu na mnie, wodzu — odezwał się.
 Rzucił się na ziemię i jął bacznie przyglądać się trawom, a zwłaszcza gałązkom jakoby świeżo nadłamanych krzewów, poczem zaczął czołgać się na brzuchu, opisując półkole, dobiegające do stóp pasma górskiego. Jednakże w chwilę później ujrzano, iż zawrócił zpowrotem i posunął się ku podnóżu wulkanu.