Nadszedł kres dla obu złoczyńców; pojmanie ich było już rzeczą kilku godzin, może i minut. Ucieczka nie mogła już im się udać, ponieważ zaskoczono ich w tak bliskiej odległości. Mac Bjorn niewątpliwie był już wyczerpany, a jego towarzysz, raniony i kulawy, nie mógł dążyć spieszniej.
Collin i kapitan wzdychali do chwili, aby jak najprędzej ich schwytać. To też pospieszyli za Paowangiem, który ruszył w drogę, prowadząc za sobą marynarzy i dziesięciu krajowców.
Przeszedłszy grzbiet góry, zeszli w małą dolinę i poczęli wdzierać się na drugą górę, starając się zdążać ku owemu miejscu, gdzie ujrzano głowę chudego Mac Bjorna. Z wściekłością depcąc rośliny, tamujące im drogę, po dwudziestu minutach gwałtownej wspinaczki dotarli do zarośli, które stanowiły niedawno cel dla Asthora i Fultona.
— Czy widzisz ich, Paowang? — spytał Collin.
— Widzę tylko jakiś kapelusz — odpowiedział dzikus.
— Z której strony?
Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/280
Ta strona została przepisana.
Rozdział XXVII
Pojmanie Billa.
