Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/281

 Paowang podał mu czapkę marynarską, którą znalazł wśród zarośli.
 — To czapka Mac Bjorna — stwierdził kapitan.
 — Przedziurawiona kulą — dodał Asthor.
 — Szukajmy ich — naglił Collin.
 — Patrzcie!… co to takiego? — zawołał Mariland, wskazując trawy zbryzgane barwą czerwoną.
 — To krew — upewnili się obaj dowódcy.
 — Więc Mac Bjorn poniósł ranę? — spytał Asthor.
 — Albo on albo Bill… to rzecz niewątpliwa — odpowiedział kapitan.
 — Tem lepiej; dogonimy ich bez trudności — rzekł Collin. — Paowang, nie widzisz nic?
 — Owszem — odrzekł dzikus, patrząc wgórę. — Widziałem, że krzaki znów się ruszyły.
 — Gdzie?
 — Tam wgórze, trzysta kroków stąd.
 W tejże chwili zagrzmiał wgórze huk wystrzału i koło uszu kapitana świsnęła kulka, obalając krajowca, stojącego poza nim.
 Chmura dymu podniosła się wśród jednego z krzaków, rozpraszając się zwolna.
 — Na ziemię! — krzyknął Collin.
 — A bodaj ich djasi! — zawołał Asthor, rzucając się za pień drzewa. — Zdaje mi się, że te draby muszą być niedaleko.
 Collin i kapitan zmierzyli się z karabinów w stronę zarośli, nad któremi chwiał się jeszcze obłoczek dymu, i jednocześnie dali ognia.