Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/282

 Na szczycie góry rozbrzmiał wrzask bólu, po którym nastąpił okrzyk:
 — Tym razem mi się dostało!
 — To Mac Bjorn! — zawołali marynarze.
 — Trafiony! — krzyknął Collin.
 — Uważać na głowy! — zagrzmiał Asthor.
 Po zboczu góry toczył się z hukiem wielki głaz wagi pół centnara, druzgocąc po drodze krzewy i pomniejsze drzewa. Przeleciał o jakie pięć metrów od gromadki szturmujących.
 — Niezbyt celne masz oko, Mac Bjorn! — zadrwił Asthor.
 — Robię, co w mojej mocy — odpowiedział zbójca zwykłym sobie wyzywającym tonem.
 — My lepiej się załatwimy z twoją szyją, łotrze! — zawołał Collin.
 — O ile znajdziecie mnie żywym! — odkrzyknął się Mac Bjorn.
 — Naprzód!… ale uważać na głazy i kule! — zakomenderował kapitan.
 — Jeszcze chwilkę, kapitanie — zatrzymał go Asthor. — Teraz poślę im jeden z mych cukierków.
 Ryzykując, iż może otrzymać kulkę w łeb, wdrapał się na drzewo, które go dotąd osłaniało, usiadł okrakiem na jednym z konarów, starając się skryć pomiędzy listowiem, i zmierzył się z karabina. Celował niezmiernie uważnie. W chwilę później pociągnął za cyngiel. Tuż za strzałem rozległ się czyjś przeraźliwy okrzyk.
 — Dostało ci się? — spytał Asthor.