Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/284

 O kilka kroków od martwego bandyty leżał jego karabin, a nieco dalej znalazł Grinnell skrzynkę zrabowaną przez Billa kapitanowi. Otworzono ją natychmiast, ale zawierała jedynie kilka dolarów i banknotów.
 — Co się stało z resztą? — zadał sobie pytanie Asthor.
 — Zapewne Bill zabrał je z sobą — odpowiedział kapitan.
 — Tak, ten łotr zrabował pieniądze! Zdaje mi się jednak, że nie wporę obarczył się takim ciężarem.
 — Marsz naprzód! — zawołał Collin.
 — Otóż i on! — zawołał w tejże chwili Fulton. — Wyszedł z lasu!
 Oczy wszystkich zwróciły się ku wierzchołkowi góry. Na połoninie, nie porośniętej krzewami, ujrzano Billa, który kulejąc i chwiejąc się na nogach, wdzierał się z trudem pod górę.
 — Zatrzymaj się albo strzelę! — zawołał Collin.
 Bandyta odwrócił się, a widząc, iż go dostrzeżono, zdjął z ramienia karabin, jakgdyby miał zamiar strzelać, ale niebawem, rozmyśliwszy się, jął z większym pośpiechem piąć się pod górę, dochodząc do drugiej kępy drzew.
 Collin, uniesiony wściekłością, podniósł karabin, ale kapitan powstrzymał go, chwytając za lufę.
 — To niepotrzebne — ozwał się. — On już w naszej mocy.