Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/287

 — Co zamierzacie ze mną uczynić? — spytał skazaniec niespokojnie.
 — Odwiozę cię na wyspę Norfolk.
 Twarz Billa pobladła jeszcze bardziej, a jej rysy skurczyły się złowrogo.
 — Czy córka pańska jeszcze żyje? — zapytał znienacka.
 — Tak, Bóg ją ustrzegł.
 — Ale pana nie ustrzeże! — wykrzyknął bandyta.
 Błyskawicznym ruchem wyciągnął z zanadrza nabity pistolet i wycelował go w pierś kapitana; atoli Grinnell, który stał tuż przy nim, obalił go w tejże chwili ciosem kolby na ziemię. Strzał chybił i kula pomknęła w przestrzeń.
 — A bodaj cię!… — ryknął Bill.
 — Zwiążcie go — ozwał się Collin.
 Marynarze rzucili się na Billa i skrępowali go mocno pomimo rozpaczliwego oporu, Asthor przeszukał mu kieszenie i wyjął z nich banknoty, zrabowane w kajucie kapitana.
 — Wracajmy — ozwał się Collin. — Noc zapada, a długą drogę mamy przed sobą.
 Na dany znak przez niego czterej krajowcy podnieśli Billa i jęli go znosić z góry.
 Asthor, zanim zszedł z wierzchołka góry, spojrzał wdół na leżące poniżej równiny i kotliny. Koło pasma górskiego, u którego podnóża otwierała się jaskinia, ujrzał olbrzymie ogniska, połyskujące między drzewami.