Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/29

druga rana, z której jeszcze sączyło się parę kropel krwi.
 — Czy te rany są ciężkie? — spytała miss Anna.
 — Nie, córuchno — odpowiedział kapitan. — Żelazo, którem je zadano, nie było chyba ostre.
 — Kto to być może? Czy marynarz?
 — Nie mogę ci na to odpowiedzieć, lecz… patrzcieno! Co znaczą te siniaki, które widzę na przegubach jego rąk?
 — Siniaki?
 — Tak… i to bardzo wyraźne!
 — Skąd one pochodzą? Kapitan nie odpowiedział, tylko się zachmurzył i kilkakrotnie potrząsnął głową.
 — Może od lin? — nalegała miss Anna.
 — A może… od kajdan — odpowiedział kapitan poważnym głosem.
 — Czyżby to był jakiś kajdaniarz, zbiegły z więzienia?
 — Możliwe.
 — Może z wyspy Norfolk?
 — Niewiadomo… ale niezadługo on sam powie nam coś o sobie.
 — Więc odzyskuje przytomność?
 — Tak, córuchno.
 Nie mylił się. Rozbitek otwarł usta, jakgdyby chcąc odetchnąć swobodniej, i jął rozwierać powieki. W chwilę później dwoje oczu szarawych a nieszczerych, świecących złowrogim blaskiem,