Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/294

Dłubanka — czółno z pnia wydrążone.
Draga — mniejsza kotwica.
Dryf — zboczenie z właściwej drogi pod wpływem wiatru lub prądu morskiego.
Dunuga — znaczne falowanie na morzu.
Duneta — pomieszczenie dla ludzi na rufie.
Falrep — schodki do wychodzenia na statek.
Fokmaszt — maszt przedni; żagiel na nim nazywa się fokżagiel lub fok.
Gafla — drąg żaglowy, wsparty ukośnie o maszt.
Galarda — inaczej kasztel przedni — kwatera załogi na przedzie okrętu.
Gata — czeluść we wnętrzu statku.
Głada — łagodna fala w czasie pogody.
Grotmaszt — maszt środkowy. Żagiel na nim zwie się grotżagiel.
Grzępa — kępa w morzu, usypisko żwiru na mieliźnie lub pod powierzchnią wody.
Helmąt — rękojeść steru.
Hysować — podnosić do góry. Hys! — komenda na podnoszenie żagli.
Irować — obracać statek dokoła osi pionowej.
Kabestan — winda kotwiczna.
Karnaty — inaczej wanty — liny podtrzymujące maszt z boków.
Kasztel przedni — p. galarda.
Kipiel — wielka fala łamiąca się o brzeg.
Klamburta — górna krawędź burty.
Kliwer — żagiel trójkątny na przodzie okrętu.
Kluza — otwór, przez który przechodzi łańcuch kotwicy.
Krajcmaszt — niemal to samo co bezanmaszt.
Kuter — jednomasztowy statek pobrzeżny.
Kwatera — część górnego pokładu od grotmasztu do krajcmasztu.
Leper — długi sznur marynarski.