Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/30

wlepiło się z pewnem osłupieniem w kapitana i młodą dziewczynę.
 — Jak się pan czujesz? — zagadnął go kapitan.
 Nieznajomy, zamiast odpowiedzieć, podniósł się zwolna do pozycji siedzącej i głosem złamanym zapytał:
 — Gdzie… ja… jestem?
 — W kajucie „Nowej Georgji“ — odpowiedział kapitan.
 — Czy to… okręt… angielski?
 — Nie, amerykański.
 Rozbitek westchnął jakby z ulgą. Spostrzegł to kapitan Hill i, dawszy córce znak, by się oddaliła, podjął znowu:
 — Kto pan jesteś?
 — Bill Habbart… nieszczęśliwy rozbitek… ale… a Sangor?
 — Sangor?… Któż to taki?
 — Towarzysz niedoli.
 — Którego pan zamordowałeś?
 — Ja?… — krzyknął rozbitek, blednąc i zaciskając pięści.
 — Niedawno widziałem was z nożami w ręku… gdyście walczyli z sobą na tratwie, jak dwa tygrysy.
 — To prawda… ale Indjanin pierwszy rzucił się na mnie ztyłu.
 — Z jakiego powodu?
 — Tratwa zaczynała tonąć pod naszym ciężarem, gdyż fala rozniosła nam niemal wszystkie