Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/31

deski; przeto Sangor, otumaniony strachem, próbował mnie się pozbyć, myśląc, że się w ten sposób ocali… Ale w bójce przegrał, bo wpadł w morze.
 — Czy mówisz mi pan szczerą prawdę?
 — Gotów jestem przysiąc — odrzekł rozbitek.
 — Jak jednak znaleźliście się na tej tratwie pośrodku oceanu Spokojnego?
 — Należałem do załogi okrętu, rozbitego przed dwoma miesiącami koło wysp Fidżi.
 — Jak się nazywał ten okręt?
 — „Tamiza“.
 — Zapewne był to okręt angielski?
 — Tak, panie łaskawy.
 — I tylko wy dwaj zdołaliście się ocalić?
 — Nie — odparł rozbitek, w którego spojrzeniu mignął błysk jakiś dziwny. — Na Fidżi jest jeszcze siedmiu towarzyszy, którzy czekają wybawienia.
 — Czy oni was wysłali na poszukiwanie ratunku? — spytał kapitan.
 — Tak, panie łaskawy.
 — W jakiem znajdują się położeniu?
 — Rozpaczliwem… Zostawiłem ich przymierających głodem i walczących z ludożercami.
 — Sądzisz pan, że jeszcze żyją?
 — Tak przypuszczam, są bowiem wszyscy uzbrojeni… i odważni.
 — Kiedy odjechaliście z wyspy?
 — Trzynaście dni temu. Proszę mi powiedzieć, panie kapitanie, czy podjęlibyście się ratowania nieszczęśliwych?