Archipelag Santa Cruz (on to był bowiem, jak trafnie przewidywał kapitan) stanowi przedłużenie wielkiego półkręgu wysp, który odłączając się od wschodnich brzegów Nowej Gwinei, wiąże się z Nową Kaledonją i wraz z wybrzeżem australskiem tworzy groźne morze, zwane Koralowem.
Znajduje się on między archipelagiem Salomońskim a Nowemi Hebrydami. Składa się z mnóstwa wysepek, dostrzeżonych pierwszy raz przez żeglarza hiszpańskiego Quirosa w r. 1605, następnie zaś przez Mendanę, gdy ten wybierał się na poszukiwanie wysp Salomońskich, odkrytych przezeń rok przedtem.
Największą wyspą w tym archipelagu jest Santa Cruz, mająca ośm mil długości a trzy szerokości, położona w 10° 46’ szerokości południowej, a 163° 34’ długości wschodniej. Za nią idą: grupa La Pérouse, nazwana od nieszczęśliwego admirała francuskiego, który rozbił się w tem miejscu w r. 1788; grupa ta składa się z wysp Wanikoro, Tewai, Manewai i Nanuna; następnie Ticopia, mająca obwód czterech lub pięciu mil; mieszkańcy jej
Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/38
Ta strona została przepisana.
Rozdział III
Wyspy Santa Cruz.
