Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/46

poruszyła oba światy, ruszył na poszukiwanie dwóch marynarzy, Niemca i Albańczyka, którzy od lat trzynastu osiedli na wyspie. Znalazłszy ich jeszcze przy życiu, jął się dopytywać o pochodzenie wspomnianych przedmiotów. Dowiedziawszy się, że zostały tu przywiezione przez kilku krajowców z Wanikoro, wszczął tam dochodzenia. Wyspiarze opowiedzieli mu, że właśnie przed czterdziestu laty rozbiły się tu dwa wielkie okręty: załoga jednego z nich została wymordowana i zjedzona, druga zaś, spędziwszy kilka miesięcy w owem miejscu, zbudowała sobie mały statek, na którym popłynęła na pełne morze, zostawiając jednakże kilku ludzi na lądzie.
 Istotnie Albańczyk z Ticopii przypominał sobie, że przed pięciu laty widział na Wanikoro dwóch ludzi, wyglądających na marynarzy z rozbitych okrętów.
 Dillen z braku czasu musiał popłynąć ku Indjom. Zawinąwszy do Kalkuty, zawiadomił dyrektorów Kompanji Indyjskiej o dokonanem odkryciu. Wkrótce oddano mu pod rozkazy okręt na przeszukanie Wanikoro. W lipcu 1827 kapitan angielski wylądował na tej wyspie.
 Jego badania wyświetliły całkowicie tajemnicze zniknięcie ekspedycji La Pérouse‘a. Udało mu się bowiem odnaleźć jeden z zatopionych okrętów, uwięziony wśród korali, i zwiedzić miejsce, gdzie budowano mały statek. Tubylcy zapierali się wymordowania i pożarcia drużyny okrętowej, jednakże tak było niewątpliwie, ponieważ w sza-