Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/51

 — Hej, przyjacielu! — ozwał się kapitan, który z zaciekawieniem przyglądał się tej dziwnej scenie. — Czy przypadkiem nie jesteś poskramiaczem zwierząt?
 Na to pytanie rozbitek drgnął i uczynił gest pogardy, który jednak zatuszował natychmiast. Podniósłszy głowę ku wyziorowi, pozdrowił obu dowódców.
 — Nie, panie kapitanie — odpowiedział, siląc się na uśmiech.
 — A może znasz tego tygrysa?
 — O nie!.. chociaż spotkałem ich kilka podczas swych podróży.
 — A jednak ktoś, stojący zboku, powiedziałby, żeś urzekł tego tygrysa.
 — Nie wierzę temu, kapitanie.
 — Powiadam ci, że masz wzrok piorunujący. Patrzaj! I inne bestje biegają już po klatkach, zaszywając się gdzieś w kąty, jakby zdjęte lękiem przed tobą.
 — Pan sobie żartuje, panie kapitanie — odrzekł marynarz tonem szorstkim, w którym dźwięczała źle ukrywana wzgarda.
 — To się jeszcze okaże… ale czemu opuściłeś kajutę?
 — Posłyszałem ryki, więc wyszedłem zobaczyć, skąd one pochodzą.
 — Czy nie zechciałbyś wyjść na pokład? Je żeli czujesz się już nieco lepiej, warto, byś odetchnął świeżem powietrzem.
 — Dziękuję, panie kapitanie.