Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/52

 Rozbitek, jakby już całkowicie odzyskawszy siły, wszedł dość żwawo na schody i znikł na pokładzie. Spostrzegłszy pannę Annę, zatrzymał się osłupiały, a ostry wzrok jego rzucał dziwne błyski. Widząc jednak, że przygląda mu się kapitan oraz załoga, potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić myśl natrętną, i zdjął czapkę, kłaniając się i mrucząc słowa niezrozumiałe.
 — Jak się pan czujesz? — zapytał kapitan.
 — Doskonale, panie kapitanie — odpowiedział, nie odrywając wszakże oczu od Anny.
 — A pańskie rany?
 — Goją się w mgnieniu oka. Ale… gdzie my się znajdujemy, panie kapitanie?
 — Płyniemy ku Nowym Hebrydom.
 — Aha, więc jesteśmy już niedaleko od wysp Fidżi.
 — Spodziewam się zawinąć tam w ciągu pięciu lub sześciu dni i przybyć na czas, by ich ocalić. Jeżeli ich nie odnajdziemy, córka moja będzie bardzo zmartwiona.
 — Ach, ta pani to pańska córka? — zawołał rozbitek z dziwnym akcentem w głosie.
 — Tak, Anna jest moją córką.
 — I zawsze jeździ z panem?
 — Od lat kilku.
 — Piękna i odważna panienka — mruknął marynarz, znów wlepiając w nią wzrok. — Dziękuję pani z głębi serca za zajęcie się dolą moich towarzyszów. Oni na długo zachowają cześć dla pani.