Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/59

 — Coś koło dziesiątej — odpowiedział marynarz.
 — Kto z oficerów ma wachtę przez pierwsze ćwierć nocy?
 — Pilot Asthor.
 — A pan Collin?
 — Obejmie służbę o północy.
 — Ten pan Collin to dzielny oficer?
 — Bardzo dzielny, głowę ci daję za niego.
 — Cieszy się wielkiem zaufaniem na statku?
 — Takiem samem jak Asthor, który od dwudziestu lat żegluje z kapitanem Hillem… może nawet większem.
 — Czy to prawda, że porucznik jest zaręczony z miss Anną?
 — Nigdym tego nie słyszał, więc nie wierzę.
 — Powiedz mi, czy wierzycie naprawdę, że jestem nieszczęśliwym marynarzem, który wskutek przeciwności losu rozbił się na morzu?
 — Do kroćset! Czyż nie wyłowiliśmy cię na pełnem morzu, gdyś płynął tratwą?
 — To prawda… ale zdaje mi się, że pan Collin spogląda na mnie z niedowierzaniem.
 — Porucznik jest człowiekiem podejrzliwym, nie wierzę jednak, by miał jaką podstawę do nieufności względem ciebie. Wybij sobie z głowy te głupstwa.
 — Masz rację, kamracie. Jestem kpem, przypuszczając, jakoby na pokładzie „Nowej Georgji“ miano patrzeć na mnie złem okiem. Dobranoc!