Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/90

 — Gdzie znajdujemy się, ojczulku? — zapytała.
 — Anno, jakiż to nierozsądek wstępować na pokład podczas takiej zawieruchy! — skarcił ją kapitan, biegnąc ku niej.
 — Jestem czegoś niespokojna, tatusiu, a gdy znajduję się przy tobie, to mi się wydaje, że mi nie grozi żadne niebezpieczeństwo. Czy nie zanosi się na to, by ta burza miała się już wreszcie skończyć?
 — Jak dotąd, nie… a boję się, by nie przeciągnęła się zbyt długo.
 — Cóż za okropna noc!
 — Straszna noc, moja Anno, a nieszczęśliwa dla jednego z nas.
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Collina niema już pomiędzy nami.
 — Umarł?…
 — Przepadł gdzieś bez śladu, gdy wdrapawszy się na fokmaszt, próbował zwinąć żagiel.
 — Jakież nieszczęście! — zawołała dzieweczka zdławionym głosem. — Nie żyje! On nie żyje!…
 Dwie strugi łez popłynęły po jej policzkach, a z krtani dobyło się ochrypłe szlochanie.
 — Nie żyje! — powtórzyła po raz trzeci. — I tyś go nie wyratował?
 — Nikt nie dostrzegł jego upadku w morze, a kiedy zauważyłem jego zniknięcie, jużeśmy się znajdowali dość daleko.
 — I nie zawróciłeś okrętu z drogi?