Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/93

 — Czego sobie życzysz, Billu? Mów prędzej, bo każda minuta jest droga.
 — Jeżeli pan nie chce, by okręt roztrzaskał się o rafy podwodne, powinieneś na kilka chwil powierzyć mi dowództwo.
 — Co zamierzasz?
 — Powiedziałem już, że chcę ocalić pański okręt.
 — Zdołasz dokonać takiego cudu?
 — Znamci ja, proszę pana, tę wyspę i jej rafy!
 — Rozkazujże więc!
 Rozbitek wstąpił na mostek kapitański, przyłożył do ust tubę i zawołał:
 — Asthor, sterować na luf! Spuścić dwie kotwice na przodzie okrętu!
 Stary sternik posłuchał rozkazu. „Nowa Georgja“ pod nagłem uderzeniem steru obróciła się w miejscu, wystawiając dziób na atak kipieli. Marynarze niezwłocznie zapuścili dwie kotwice, które mocno uczepiły się skalistego dna otchłani. Widząc, że statek stanął w miejscu, rozbitek zbliżył się do kapitana, który wszedł za nim na mostek kapitański, i spytał go:
 — Czy macie oliwę?
 — Oliwę? — zawołał kapitan, przyglądając mu się ze zdumieniem.
 — Od pańskiej odpowiedzi zależy ocalenie okrętu.
 — Co przez to rozumiesz?
 — Później się pan dowiesz. Proszę wynieść na pokład cały zapas oliwy, jaki tylko posiadacie.