Trudnoby nam przyszło ganić ciotkę Ruth za jej słuszne oburzenie.
Ciotka patrzyła na nieszczęsną parę.
— Co tu robisz? — zwróciła się do Perry’ego. Siostrzeniec ciotki Tomaszowej popełnił błąd.
— Szukam kwadratury koła — odrzekł, patrząc na ciotkę Ruth zuchwale i niechętnie zarazem.
Bezczelność Perry’ego (tak ją nazwała w duchu ciotka Ruth i ja też uważam, że to było bezczelne) pogorszyła złą sprawę jeszcze bardziej. Ciotka Ruth zwróciła się do Emilki.
— Może ty mi zdołasz wytłumaczyć, jak się to stało, że jesteś tu o tej godzinie i całujesz w ciemnościach tego łobuza?
Emilka drgnęła na dźwięk tych wulgarnych słów, jakgdyby ciotka ją uderzyła. Zapomniała, jak dalece pozory usprawiedliwiały ciotkę Ruth. Dała się opanować duchowi przekory. Podniosła dumnie głowę.
— Nie odpowiadam na takie pytania, ciotko Ruth.
— Tak przypuszczałam.
Ciotka Ruth roześmiała się nieprzyjemnie, w śmiechu tym dźwięczała nuta triumfu. Tak, można było pomyśleć, że mimo całą jej irytację, coś radowało ciotkę Ruth. Cieszy nas, gdy stwierdzimy, żeśmy się nie mylili w sądzie o danym człowieku.
— Może zechcesz odpowiedzieć mi na inne pytanie. Jakim sposobem ten łobuz tu się dostał?
— Okno — rzucił Perry lakonicznie, widząc, że Emilka nie ma zamiaru odpowiedzieć.
— Nie pytam ciebie, mój panie. Wyjdź — rzekła ciotka Ruth rozkazująco, wskazując patetycznym gestem okno.
