Strona:Encyklopedja Kościelna Tom XII.djvu/15

mieszanych, ale nadto zburzyć poświęcone przez Gerarda z Angoulême i przez drugiego stronnika Anakletowego, Gilona z Tusculum, ołtarze. Surowość swoją Innocenty II posunął tak dalece, że złożył z godności kardynała Piotra z Pizy, który jeszcze przed półtora rokiem dobrowolnie mu się poddał, za namową ś. Bernarda, i otrzymał przebaczenie. Czy do tej surowości miał jakie inne powody? nie wiemy; wiemy tylko, że ś. Bernard użalał się (Epist. 213), iż Papież żadnej nie czyni różnicy między grzesznikami, dobrowolnie swój grzech porzucającymi, a tymi, którzy czekają, aż ich grzech opuści. Starał się sobór nakłonić Rogera hr. Sycylji do zgody, lecz gdy żadne traktowanie nie przyniosło pożądanego skutku, ogłosił nań klątwę. Postanowiono na tym soborze 30 kanonów (ap. Mansi, Conc. XXI 527..; ap. Hardouin Conc. VI 2. p. 1213..; ap. Hefele Conc. § 615), z których jeden jest dogmatyczny (can. 28) pko petrobruzjanom (ob. Bruys), drugi (c. 30) pko Anakletowi II, reszta odnosi się do poprawy obyczajów i jest prawie niczém więcej, jak powtórzeniem ustaw, już poprzednio na synodach w Clermont (19 List. 1130) i w Reims (18 Paźd. 1131), pod prezydencją także Innocentego II wydanych. Traktują one o świętokupstwie (c. 1, 2, 24), o celibacie duchowieństwa (c. 6, 7, 8), o klauzurze zakonnej (c. 26, 27), zabraniają duchownym zbytku w ubiorach (c. 4), zajmowania się adwokaturą i medycyną (c. 9), nepotyzmu (c. 16, 21), przyjmowania beneficjentów z rąk laików (c. 25); świeckim zakazują turniejów i t. p. zbrojnych popisów (c. 14, 29), stanowią kary pko podpalaczom (c. 18―20), lichwiarzom (c. 13), gwałcicielom pokoju Bożego (c. 12) i t. d. W kanonie 11-ym przywilej nietykalności, przysługujący osobom duchownym zawsze i wszędzie, że nie wolno im żadnego gwałtu zadawać, czy to w czasie „pokoju Bożego,“ czy w innym, rozciągnięty został do pielgrzymów, do kupców, do wieśniaków na rolę idących, uprawą jej zajętych, lub z niej powracających, do zwierząt w rolnictwie potrzebnych, do zboża na siejbę przeznaczonego, do owiec (cf. Boży pokój). Młody lektor z Brescji, imieniem Arnold, także się stawił na tym soborze, jako oskarżony przez swego bpa i przez duchowieństwo o podburzanie ludu (Otto fris.m Gesta Frid. II 20; cf. S. Bernard., Epist. 195). Po wyprowadzeniu śledztwa polecił mu Papież nie miewać kazać, opuścić Włochy i bez pozwolenie nie wracać. III (powszechny XI) r. 1179. I tego, podobnie jak poprzedniego, soboru celem było zniesienie odszczepieństwa, usunięcie nadużyć, skutkiem tegoż odszczepieństwa powstałych, i poprawa obyczajów. Zwołał go Aleksander III (w lecie 1178) i osobiście otworzył 5 Marca 1179 r., w obecności przeszło 300 bpów, wielkiej liczby opatów i innych dygnitarzy duchownych i świeckich, tak, iż wszystkich osób liczono do 1,000. Najwięcej bpów było z Włoch; z innych krajów reprezentowane były: Hiszpanja, Francja, Anglja, Irlandja, Szkocja, Niemcy, Danja, Węgry, Palestyna. Sobór odbył trzy publiczne posiedzenia: na ostatniém (19 Marca 1179) ogłoszono 27 dekretów (capitula), które są jedynym dokumentem z właściwych aktów jego (ap. Mansi, Conc. XXII 234..; ap. Hardouin, Conc. VI 2 p. 1673..; ap. Hefele, Conc. § 634). Żeby na przyszłość zapobiedz odszczepieństwom, postanowiono (can. 1), iż za prawego Papieża ten tylko ma być uznawanym, kto otrzyma dwie trzecie głosów kardynalskich. Unieważniono wszystkie święcenia, przez antypapieżów dokonane (c. 2). Potępiono ka-