Strona:Erazm Majewski - Doktór Muchołapski.djvu/169

siłku fantazyi wyobrazić sobie, naturalnie w słabem przybliżeniu, ich postać. Jeśli potem zechcesz zabrać bliższą z niemi znajomość, pokażę ci w moich zbiorach całe pudło rozmaitych gąsieniczników, poczynając od ogromnych Łomków (Foenus) i Sierponiów (Ophion), a kończąc na drobnych Wiercieniach (Bassus) i dopiero co wspomnianych Baryłkarzach (Microgaster).
 Przedewszystkiem winienem ci objaśnienie, do jakiej grupy należą.
 Choć jesteś pod względem znajomości świata owadów niewiele dalej posunięty, jak pod względem znajomości selenitów (daruj moję szczerość), musisz pewno wiedzieć, że naród owadów dzieli się na siedem głównych, bardzo wybitnie różniących się między sobą królestw czy szczepów, co wolisz.
 Pierwszy, najliczniejszy w gatunki, stanowią chrząszcze, mające przednią parę skrzydeł twardą i rogową.
 Drugi ród stanowią błonkoskrzydłe, których typami są pszczoła, osa i mrówka.
 Trzeci składają motyle, czwarty muchy, odznaczające się brakiem tylnych skrzydeł, nareszcie piąty, szósty i siódmy stanowią rody, których typami są ważki, koniki polne, świerszcze i pluskwy.
 Jeśli dalej powiem ci, że gąsieniczki należą do błonkoskrzydłych, czyli pszczołowatych owadów, już będziesz miał w tem oznaczeniu dość wyraźne określenie ich postaci.
 Wyobraź je sobie: niby pszczołę, niby osę, niby mrówkę skrzydlatą, coś niewyraźnego wprawdzie, ale zawsze w tym guście.
 I nie omylisz się. Ród pszczołowatych dzieli się bowiem na 6 wybitnie różniących się rzędów, z których jeden stanowią właśnie owadziarki (Entomospheces), a do nich należą wszystkie gąsieniczniki (Ichneumonida). Odznaczają się one wysmukłem i lekkim ciałem, budową przypominają nieco mrówki, nóżki zwinne w cho-