Strona:Erazm Majewski - Doktór Muchołapski.djvu/257

podyktować warunki spotkania. Oczekiwać będę na pańskie rozkazy w blizkości, a teraz żegnam.
 — Bardzo dobrze, — odrzekłem, — gotów jestem rozprawić się jaknajprędzej, więc daruj pan, że go zatrzymam na chwilę, zapytując, czy masz pan rewolwer.
 — Tak jest.
 — Wyśmienicie! Więc będziemy się strzelać... wszak zgoda?
 — Zanim to nastąpi, powiedz mi pan naprzód, jaka jest średnica pańskich ładunków?
 — Dziewięć milimetrów.
 — W takim razie żałuję bardzo, ale strzelać się nie mogę.
 — Jakto? Cofasz się pan?
 — Nie, lecz kaliber pańskiej broni jest zawielki?
 — Zawielki!? — wykrzyknąłem w podziwie, — więc uważasz pan mój kaliber za nieodpowiedni do pańskiej broni?
 — Nieinaczej; mój rewolwer jest tylko siedmiomilimetrowy.
 — Ależ to bagatela! kula siedmiomilimetrowa tak samo zabija, jak pocisk dziewięciomilimetrowy; zresztą, jeśli uważasz pan różnicę kalibru za lepszą szansę po mojej stronie, chętnie biorę broń pańską.
 — To niemożliwe!
 — Dlaczego?
 — Ponieważ ostatni ładunek wystrzeliłem wczoraj, a pańskie nie zdadzą się do mej lufy.
 — Masz tobie! — pomyślałem. — Powód odmowy poważny, a ja sądziłem, że Anglik się cofa.
 — To rzeczywiście bardzo przykre, — odrzekłem; — wszak białej broni także nie posiadamy...
 — Nie frasuj się pan tą bagatelną przeszkodą, — odezwał się syn Albionu, — chociaż jestem nieprzyjacielem amerykańskich zwyczajów, w wyjątkowych prze-