Strona:Erazm Majewski - Profesor Przedpotopowicz.djvu/120

 — Mam dowody! — zawołał anglik szorstko.
 — Ach! masz zapewne na myśli spotkanego onegdaj Olenusa kambryjskiego, a wczoraj już Asaphusa sylurskiego... Przez jedną pozorną według ciebie noc posuwamy się o całą geologiczną epokę.
 — Naturalnie! nic prostszego nad to.
 — Dziś zaś ten smutny las kalamitów i paproci podsuwa ci myśl, że nie jesteśmy już w Sylurskiej epoce? — ciągnął paleontolog ze źle ukrytym, ironicznym uśmiechem.
 — Nie inaczej!
 — Ale czyż wolno choćby na chwilę pomyśleć, aby wieki mijały jak sekundy?
 — To jest niezawodnem! — odparł anglik. — Fakta za tem przemawiają. Zresztą czemże w otchłaniach czasu różni się wiek od sekundy? — Niczem. Zarówno wiek, jak tysiące lat nie wyczerpują ani cząstki czasu, wieczności, bo gdyby wyczerpywały, wtedy nieskończoność byłaby skończoną. Wszak prawda, że w sylurskiej epoce nie było jeszcze roślin lądowych?
 — W istocie nie było ani roślin, ani zwierząt lądowych, ale mimo to nie ośmieliłbym się prawić, że byliśmy onegdaj w sylurskim świecie.
 — Pozwól! Teraz otaczają nas rośliny lądowe, zatem wznieśliśmy się już znacznie ku dawnej naszej «teraźniejszości.»
 — Ależ dowodu! proszę o dowód, że tak jest! — wołał rozpaczliwie geolog.
 Anglik podniósł w górę prawicę, zakreślając nią szerokie półkole.
 — Spojrzyj dokoła, profesorze, a znajdziesz ich tyle, ile zechcesz.
 Przedpotopowicz wzruszył ramionami.
 — Nawet świadectwo zmysłów nie wystarcza mi w tym razie!
 — Więc czem to wszystko objaśnisz? — podjął anglik i wpatrzył się z uporem w geologa.
 — Tu jest w istocie coś, czego nie mogę pojąć, ale na twoje przypuszczenie nie mogę się w żaden sposób zgodzić.
 — Poczekajmy więc, może się to wyjaśni.
 — To się wyjaśni! — mruknął gniewnie uczony, — ale nie na korzyść twego przypuszczenia.
 — Więc lepiej nie mówmy już o tem, — odezwał się anglik. — Nie przekonasz mię, podobnie jak ja ciebie.