Strona:Erazm Majewski - Profesor Przedpotopowicz.djvu/122

 — Masz słuszność, lordzie, nie mówmy wcale!
 — I nie myślmy!
 — I nie myślmy nawet. Lepiej zastanowić się, czy niema wyjścia z tego zaczarowanego koła... Przecież musi znaleźć się jakaś rada, skorośmy wydobyli się z podziemnej czeluści.
 I nie było już mowy ani o tem, ani o czem innem między poróżnionymi przyjaciółmi.
 Ruszono w dalszą drogę. Geolog od czasu do czasu wpadał w głębokie zamyślenie. Kroczył, niby automat pozbawiony wzroku i słuchu, Lord Puckins tymczasem odzyskał spokój, a wkrótce potem powrócił mu i humor.
 Często zaczepiał sługę różnemi zapytaniami, wyciągał go na dysputy i dowcipkował nawet.
 Stanisław, ośmielony dobrym nastrojem lorda, zagadnął go o powód gorącej sprzeczki z profesorem.
 — Ty tego nie rozumiesz, mój kochany, — zbył go anglik. — Nam szło o bardzo ważne rzeczy, mianowicie o to, ile lat ubiegło przez noc ostatnią.
 — Ile lat przez noc jedną? jakże to być może? zagadnął Stanisław wytrzeszczając oczy.
 — Tak jest, ile czasu ubiegło do Dewońskiej epoki do Węglowej.
 — Alboż to jedno i to samo? — odezwał się Stanisław.
 — Widzisz lordzie! — wybuchnął geolog, — nawet tak prosty umysł daje ci lekcyę logiki...
 Puckins zaciął usta.
 — Mieliśmy nie rozmawiać w tej kwestyi, — odrzekł lodowato, — ja odpowiadałem tylko na zapytanie Stanisława.
 — Pomieszasz mu w głowie! — przekładał profesor. — On powinien wiedzieć, że Dewon od Węglowej dzieli otchłań czasu, a ty go będziesz przekonywał, że tylko dwadzieścia cztery godzin.
 — Proszę pana, ja wiem bardzo dobrze o tem.
 — Zkądże ty wiesz o tem? — zapytał Puckins, nagle ubawiony tonem głębokiego przekonania.
 Stanisław wyprostował się i poprawił kołnierz.
 — Widzieliśmy już niejedno, — odrzekł z godnością. Przebijała też i lekka uraza w jego głosie i spojrzeniu.
 — Tak?
 — U nas w muzeum, w każdej sali namalowany jest obraz z podpisem epoki, jaką przedstawia. Przyglądałem się nieraz tym