Strona:Erazm Majewski - Profesor Przedpotopowicz.djvu/199

 — Jestem pewny, że to słonie, — powtórzył Puckins. — Znam dobrze ich obyczaje.
 — W takim razie bylibyśmy w naszych czasach i wcale nie w Europie, — rzekł profesor.
 Stanisław nieposiadał się z radości. Przezwyciężył on nawet wstręt do myśliwskich wycieczek i sam zaproponował, aby podejść do pasących się zapewne w pobliżu «trąbatych» olbrzymów i przekonać się coprędzej, jak rzeczy stoją. Życzenie jego spełniło się rychło, choć nie tak, jak pragnął.
 Z oddali doleciał chrzęst gruchotanych lub odchylanych gałęzi.
 — Baczność! słonie! — szepnął anglik.
 — Zejdźmy im z drogi! — zawołał Stanisław, ale Puckins bez ceremonii położył mu dłoń na ustach.
 — Sprawuj się ciszej! od tego zależy całość twoich członków.
 Za chwilę minęły w gąszczu żółtawe kły i brunatne, kosmate cielska rzędem wyciągniętych gruboskórców.
 Słychać było nawet ciężkie ich oddechy i szelest liści, ocierających się o boki zwierząt.
 Geolog z zapartym tchem pożerał wzrokiem olbrzymy, które, dysząc, mijały naszą trójkę z majestatycznym spokojem i poczuciem siły oraz bezpieczeństwa.
 Na twarzy anglika odbił się wyraz zdumienia.
 — Te słonie są jakieś niepodobne do siebie, — szepnął.
 — Bo to mastodony!
 — Jakto? Gatunek zaginiony?
 — Zwierz plioceński! — wyrzekł niemniej zadziwiony paleontolog.
 — Zlituj się profesorze, czy to podobna?
 — Niema wątpliwości!
 Tymczasem rozgorączkowany Stanisław rachował przechodzące olbrzymy.
 — Szesnaście, siedemnaście, małe słoniątko... dziewiętnaście...
 Rachunek przerwał stłumiony ryk. Zanim przebrzmiał, powstał w gromadzie trąbowców zgiełk nie do opisania. Mastodony rozsypały się bez ładu po lesie.
 Trzask łamanych trąbami gałęzi zlewał się z chrzęstem gniecionych i przeżuwanych pomiędzy wielkiemi trzonowemi zębami. Ciężkie oddechy, potężne kruczenie powietrza we wnętrznościach olbrzymów, kłapanie uszami, tarcie ciał o wielkie drzewa, głuche